Jagiellonowie

Władysław II Jagiełło

1386

lata panowania: 1386–1434
Założyciel dynastii Jagiellonów. Był najdłużej panującym polskim monarchą. Do jego największych zasług zalicza się zwycięską wojnę z Krzyżakami, wraz z decydującą bitwą pod Grunwaldem, która zburzyła mit niepokonanych rycerzy zakonnych. Zmarł po tym jak zaziębił się słuchając śpiewu słowików.

Władysław III Warneńczyk

1434

1434–1444
Tron objął w 1434 roku, jeszcze przed swoimi dziesiątymi urodzinami. Zastępowała go rada koronna, a także zarządcy poszczególnych dzielnic. W pierwszych latach jego panowania rozstrzygał się kolejny konflikt z zakonem krzyżackim. Pod koniec 1435 roku, po zwycięstwie Polaków nad rzeką Świętą, podpisano pokój brzeski. Na jego mocy Krzyżacy uznali władzę Zygmunta Kiejstutowicza na Litwie i zobowiązali się do tego, by nie wspierać książąt litewskich, występujących przeciwko Polsce.

Kazimierz IV Jagiellończyk

1447

1447–1492
Kazimierz Jagiellończyk był twórcą jagiellońskiego imperium dynastycznego, obejmującego przez krótki czas olbrzymi obszar nie tylko Polski i Litwy, ale też Czech i Węgier, gdzie na tronie osadzono monarszego syna Władysława. Przez wielu historyków jest uznawany za jednego z najwybitniejszych – lub nawet najwybitniejszego – spośród polskich monarchów.

Jan I Olbracht

1492

1492–1501
Jako król polski wzmocnił znacząco pozycję szlachty. W 1493 roku ograniczył prawo przenoszenia się chłopów, a w 1496 roku wydał przywileje piotrkowskie, które dawały szlachcie wyłączny dostęp do godności kościelnych. Zakazał jednocześnie mieszczanom nabywania dóbr ziemskich.

Aleksander Jagiellończyk

1501

1501–1506
Wielki książę litewski od 1492 roku. Po śmierci Jana Olbrachta w 1501 roku, mimo trwania działań zbrojnych na wschodniej granicy, udał się do Mielnika, by zapewnić sobie sukcesję po bracie. Po przejęciu tronu polskiego wrócił na Litwę, gdzie pozostawał do 1503 roku, kontynuując wojnę z Moskwą. Do Polski przybył dopiero po podpisaniu rozejmu. W tym czasie podpisał również pięcioletni rozejm z Turcją. W kolejnych latach podjął działania, by złagodzić postanowienia przywileju mielnickiego

Zygmunt I Stary

1507

1507–1548
Zygmunt Stary okazał się monarchą niezbyt stanowczym, rozrzutnym, ale za to rozmiłowanym w sztuce i w prądach renesansu. To on dokonał przebudowy zamku na Wawelu, której efekty w dużym stopniu można podziwiać do dzisiaj. On też przyjął w 1525 roku hołd lenny księcia Albrechta Hohenzollerna (ostatni Wielki Mistrz Zakonu Krzyżackiego). W 1526 roku włączył w granice Polski dotąd tylko luźno z nią związane księstwa mazowieckie, co później pozwoliło przenieść stolicę kraju do Warszawy.

Zygmunt II August

1548

1548–1572
Zygmunt August przejął pełną władzę w Polsce i Litwę w roku 1548. 1569 - zawarcie unii lubelskiej, utrwalającej związek między Koroną i Wielkim Księstwem Litewskim. Król podjął też decyzję o inkorporowaniu do Polski rozległych terenów podlegających wcześniej Litwie: Podlasia, Wołynia i Ukrainy. Był to monarcha wyjątkowo stroniący od wojen. Na tle innych władców tej epoki był człowiekiem względnie tolerancyjnym. Jego wielką pasją było kolekcjonerstwo: zbierał zbroje i zdobione armaty.

Anna Jagiellonka

1575

1575–1587
Po ucieczce Henryka Walezy'ego, brata króla Francji, który miał poszlubić Annę z Polski ona jako druga kobieta po Jadwidze Andegaweńskiej została koronowana na króla Polski. Pomysłodawcą takiego rozwiązania był Jan Zamoyski. Była to reakcja na rosnące wpływy Habsburgów, bowiem część sił politycznych w państwie chciała osadzenia na polskim tronie cesarza Maksymiliana II. 15 grudnia 1575 roku Anna została wybrana królem, a 1 maja 1576 została żoną kolejnego króla Stefana Batorego.