-
377 BCE
Πρώτη αναφορά...από την αρχαιότητα Ιπποκράτης (460-377 π.Χ)
Ο Ιπποκράτης (460-377 π.Χ), που έκανε δημοφιλή την αφαίμαξη κατά τους κλασσικούς χρόνους, έγραφε ότι “οι φλεβοτομές κατέχουν την πρώτη θέση προσέγγισης της θεραπείας” για μια μεγάλη σειρά παθήσεων όπως η επιληψία, η αποπληξία, η περιπνευμονία και οι πλευρικές λοιμώξεις. -
Period: 53 BCE to 7
Μετά τον Ιπποκράτη...ο Κέλσος στην Ρώμη
Η ελληνική ιατρική επικράτησε στην αρχαία Ρώμη. Ο Κέλσος (53 π.Χ. – 7 μ.Χ.) θεώρησε την αφαίμαξη σαν τον κυριότερο τρόπο απομάκρυνσης τοξικών ουσιών από το σώμα, παρατηρώντας ότι αυτή χρησιμοποιούνταν σαν θεραπεία σε όλες σχεδόν τις ασθένειες. Ο Κέλσος περιέσφιγγε τα αγγεία ενώ συνεχιζόταν η αιμορραγία, σύμφωνος με την άποψη του Ιπποκράτη ότι η φλέβα πρέπει να ανοιχτεί στην ίδια μεριά με τη βλάβη, παρότι η αφαίμαξη από φλέβα του αντίθετου προς τη βλάβη χεριού, είχε γίνει ήδη της «μόδας». -
Period: 200 to 300
Και στην συνέχεια στον Γαληνό
Ο Γαληνός (200-300 μ.Χ.) είχε «ανοίξει» μερικές φορές αρτηρία. Ήταν ο πρώτος που υποστήριξε την άποψη ότι πρέπει να αφαιρούνται ορισμένες ποσότητες αίματος, κατά προτίμηση 7 με 24 ουγγιές την κάθε φορά. -
Period: 294 to 305
Κατά τον Μεσαίωνα
Τα Ρωμαϊκά λουτρά, γνωστά για τον μεγαλοπρεπή και τέλειο σχεδιασμό τους, αποτέλεσαν μέρος της κληρονομιάς της αρχαιότητας για τους μεσαιωνικούς χρόνους. Καθώς η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία μεγάλωνε, συγχρόνως γίνονταν όλο και μεγαλύτερη η ανάγκη για πιο πολλά και πολυτελέστερα δημόσια λουτρά. Τα λουτρά αυτά διέθεταν στάδιο, καταστήματα, κήπους και αυλές για απαγγελία ποιημάτων και διαλέξεις. Τα πιο μεγαλοπρεπή ήταν τα λουτρά του Διοκλητιανού, που χτίστηκαν στη Ρώμη το 298-305 μ.Χ. -
Period: 1400 to
Στην Αναγέννηση
Η Αναγέννηση (14ος – 16ος αιώνας μ.Χ.) ήταν η περίοδος της μεγάλης άνθησης της επιστήμης, της κουλτούρας και του διαλογισμού, αλλά συγχρόνως και εποχή μεγάλων αντιθέσεων. Λεπτομερέστατοι πίνακες ανατομίας από τον Vesalius και τον Da Dinci καθώς και η άνθηση της βιβλιογραφίας κατά την εποχή της βασίλισσας Ελισάβετ, συνυπήρξαν αρμονικά με τόσο αρχαίες πρακτικές όπως η αφαίμαξη. -
Period: to
20ος ΑΙΩΝΑΣ
Έρευνες που έγιναν στις αρχές του 1900 δεν προχώρησαν εξαιτίας της αδυναμίας κατασκευής μιας αξιόπιστης και συγχρόνως αναπαραγόμενης μεμβράνης καθώς και ενός ασφαλούς αντιπηκτικού. Μετά το 1933, η ηπαρίνη καθάρθηκε και διαπιστώθηκε ότι ήταν ασφαλής στην ενδοφλέβια χορήγηση. Το 1939 στις Η.Π.Α. ο Thalhimer χρησιμοποίησε ηπαρίνη στο μηχάνημα αιμοκάθαρσης για σκύλους στους οποίους είχε γίνει νεφρεκτομή. Στο μηχάνημα επίσης χρησιμοποιήθηκε η πρώτη αναφερόμενη μεμβράνη κυτταρίνης.