-
Wojna sześciodniowa (UNDOF)
-
Gloria Izraela (UNDOF)
Wojna sześciodniowa była jednym z najważniejszych wydarzeń w historii Bliskiego Wschodu. Przyniosła Izraelowi zdecydowane zwycięstwo militarne i znaczne zdobycze terytorialne, ale jednocześnie zaostrzyła konflikt z sąsiadami arabskimi i stworzyła nowe problemy, takie jak okupacja palestyńskich terytoriów. -
wybuch wojny domowej w kambodży (UNTAC)
Konflikt między siłami rządowymi, wspieranymi przez Wietnam, a partyzantami Czerwonych Khmerów i innymi ugrupowaniami opozycyjnymi trwał ponad dwie dekady. Jego eskalacja i brak stabilności w kraju były bezpośrednią przyczyną powołania misji UNTAC przez ONZ. -
wojna Jom Kipur (UNDOF)
Wojna Jom Kipur, znana również jako wojna październikowa, wybuchła 6 października 1973 roku w wyniku konfliktu między Izraelem a koalicją państw arabskich, głównie Egiptu i Syrii. Główną przyczyną wybuchu wojny była chęć odzyskania przez państwa arabskie terenów zajętych przez Izrael podczas wojny sześciodniowej w 1967 roku, a także poprawa ich pozycji negocjacyjnej. -
Pakt Wojny Jom Kipur (UNDOF)
Wojna Jom Kipur zakończyła się bez jednoznacznego zwycięzcy, ale zmieniła układ sił na Bliskim Wschodzie. Chociaż Izrael utrzymał kontrolę nad strategicznymi terytoriami, wojna wykazała jego podatność na atak i skłoniła do szukania porozumienia z niektórymi państwami arabskimi. -
Utworzenie misji (UNDOF)
Utworzenie UNDOF na mocy rezolucji RB ONZ nr 350, mającej na celu monitorowanie zawieszenia broni między Izraelem a Syrią oraz nadzór nad strefą buforową na Wzgórzach Golan. -
Zestrzelenie samolotu nad Syrią (UNDOF)
Zestrzelenie samolotu UNDOF nad Syrią, w wyniku czego zginęło 9 osób, co podkreśliło ryzyko związane z misją i konieczność zapewnienia bezpieczeństwa personelowi ONZ. -
przejęcie władzy przez czerwonych khmerów (UNTAC)
-
Rozpoczęcie misji ONZ w Libanie (UNIFIL)
Misja UNIFIL (United Nations Interim Force in Lebanon) rozpoczęła się 19 marca 1978 roku na podstawie rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 425 i 426, podjętej w odpowiedzi na izraelską inwazję na południowy Liban podczas operacji „Litani”. Celem misji było monitorowanie wycofania wojsk izraelskich, przywrócenie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa oraz pomoc rządowi Libanu w odzyskaniu kontroli nad południową częścią kraju. -
obalenie władzy czerwonych khmerów (UNTAC)
Po przejęciu władzy przez brutalny reżim Czerwonych Khmerów w 1975 roku, Wietnam w 1979 roku wkroczył do Kambodży i obalił ich rządy. Mimo odsunięcia Czerwonych Khmerów od władzy, konflikt trwał dalej, co wymagało późniejszej interwencji międzynarodowej. -
Druga inwazja na Liban (UNIFIL)
Druga inwazja Izraela na Liban rozpoczęła się 6 czerwca 1982 roku. Operacja nosiła nazwę „Pokój dla Galilei” i miała na celu zniszczenie baz Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP) w południowym Libanie, skąd przeprowadzano ataki na terytorium Izraela. Inwazja doprowadziła do zajęcia znacznej części Libanu przez siły izraelskie i oblężenia Bejrutu, co trwało do września 1982 roku. -
wycofanie armii wietnamu z kambodży (UNTAC)
Wietnam, który przez dekadę okupował Kambodżę, wycofał swoje siły w 1989 roku pod presją międzynarodową. To wydarzenie stworzyło przestrzeń do negocjacji pokojowych i umożliwiło społeczności międzynarodowej podjęcie działań stabilizacyjnych poprzez misję UNTAC. -
Powstanie rządu z Solidarnością
pierwszego niekomunistycznego premiera w bloku wschodnim od czasów II wojny światowej. -
Inwazja Iraku na Kuwejt (Iraqi)
Inwazja Iraku na Kuwejt w 1990 roku, spowodowana sporami granicznymi, długami wojennymi oraz oskarżeniami o nadprodukcję ropy, doprowadziła do szybkiego zajęcia Kuwejtu przez irackie wojska. Społeczność międzynarodowa potępiła agresję i nałożyła sankcje na Irak. W odpowiedzi USA zbudowały międzynarodową koalicję, która w 1991 roku przeprowadziła operację "Pustynna Burza", wyzwalając Kuwejt. Skutkiem inwazji były zniszczenia Kuwejtu, izolacja Iraku i osłabienie Saddama Husajna. -
rozpad jugosławii (UNPROFOR)
tego dnia Słowenia i Chorwacja ogłosiły niepodległość, co zapoczątkowało proces rozpadu Jugosławii. W odpowiedzi na te działania rząd Jugosławii, kontrolowany głównie przez Serbów, wysłał wojska federalne do tych republik, co doprowadziło do wybuchu wojen o secesję. Proces rozpadu trwał kilka lat, obejmując brutalne konflikty zbrojne w Chorwacji, Bośni i Hercegowinie oraz Kosowie. -
Porozumienie pokojowe w Paryżu (UNTAC)
Porozumienie podpisane przez wszystkie strony konfliktu w Kambodży oraz 19 państw gwarantujących pokój zakończyło wojnę domową. Stało się podstawą do utworzenia misji UNTAC, która miała nadzorować proces pokojowy, demobilizację sił zbrojnych i przeprowadzenie demokratycznych wyborów. -
rezolucja onz (UNPROFOR)
Misja UNPROFOR została ustanowiona przez ONZ w 1992 roku w odpowiedzi na wojny bałkańskie, które wybuchły po rozpadzie Jugosławii. Jej celem było ochrona ludności cywilnej, utrzymanie zawieszenia broni oraz wsparcie działań humanitarnych w obliczu brutalnych czystek etnicznych i oblężenia miast, takich jak Sarajewo. -
Period: to
UNPROFOR
Polska uczestniczyła w misji UNPROFOR w byłej Jugosławii od 1992 do 1995 roku, z kontyngentem liczącym od 850 do 1300 żołnierzy. Celem misji było zapewnienie ochrony ludności cywilnej, utrzymanie korytarzy humanitarnych i monitorowanie zawieszenia broni między stronami konfliktu. Polacy operowali głównie w Bośni i Hercegowinie, pełniąc zadania ochrony konwojów humanitarnych, obiektów strategicznych oraz patrolowania stref demilitaryzacji. Misję zakończono w 1995 roku, a jej zadania przejęła IFOR -
oblężenie sarajewa serbia vs BiH (UNPROFOR)
Oblężenie Sarajewa było jednym z najdłuższych oblężeń w historii współczesnej, trwającym 1 425 dni. Wojska serbskie otoczyły stolicę Bośni i Hercegowiny, próbując zdobyć miasto i zmusić jego ludność do kapitulacji. Mieszkańcy Sarajewa przez cały okres oblężenia byli pozbawieni dostępu do podstawowych środków do życia, takich jak żywność, woda i elektryczność, a miasto było nieustannie ostrzeliwane przez artylerię i snajperów.zginęło ponad 13 000 osób, w tym około 5 000 cywilów. -
Period: to
UNIFIL
Polska uczestniczyła w misji UNIFIL w Libanie od 1992 do 2009 roku, wspierając działania ONZ na rzecz pokoju. Średnio 350 polskich żołnierzy brało udział w każdej zmianie, zajmując się wsparciem logistycznym, monitorowaniem zawieszenia broni oraz pomocą humanitarną. Operowali w południowym Libanie, w rejonie Blue Line. Główna baza kontyngentu znajdowała się w Naqoura, a współpraca obejmowała m.in. Irlandię, Włochy i Francję. -
Period: to
UNTAC
Polska uczestniczyła w misji UNTAC w Kambodży w latach 1992–1993, wysyłając żołnierzy do monitorowania zawieszenia broni, wspierania wyborów i stabilizacji kraju po wojnie domowej. Polacy musieli zmierzyć się z trudnymi warunkami klimatycznymi, ryzykiem min lądowych oraz zagrożeniem ze strony aktywnych grup zbrojnych, takich jak Czerwoni Khmerzy. Oprócz działań militarnych zapewniali ochronę konwojów humanitarnych i odbudowy infrastruktury. Misja miała duże znaczenie dla polskich Sił Zbrojnych. -
utworzenie baz PKW (UNTAC)
Polscy żołnierze założyli bazy operacyjne w kluczowych prowincjach Kambodży, takich jak Phnom Penh, Siem Reap, Kratié i Pursat. Bazy te umożliwiły skuteczne działania w zakresie nadzorowania rozejmu oraz wspierania misji humanitarnych. -
wybory w kambodży (UNTAC)
Wybory w Kambodży, nadzorowane przez misję UNTAC, odbyły się w dniach 23–28 maja 1993 roku. Były to pierwsze demokratyczne wybory po dekadach wojny domowej i brutalnych rządach Czerwonych Khmerów. Frekwencja wyniosła około 90%, mimo licznych zagrożeń i prób zakłócenia procesu wyborczego przez bojówki opozycyjne. Wybory zakończyły się sukcesem i doprowadziły do utworzenia nowego rządu, co stanowiło kluczowy krok w procesie stabilizacji Kambodży. -
Polacy zastępują Finów (UNDOF)
W grudniu 1993 roku, w ramach restrukturyzacji misji UNDOF, polski batalion operacyjny (POLBATT) przejął obowiązki od wycofującego się batalionu fińskiego, a jednostka kanadyjska (CANLOG) zajęła się logistyką. -
Period: to
UNDOF
Polska uczestniczyła w misji UNDOF na Wzgórzach Golan od 1994 do 2009 roku, monitorując zawieszenie broni i patrolując strefę buforową między Izraelem a Syrią. Polski Kontyngent Wojskowy liczył od 300 do 360 żołnierzy. Główna baza znajdowała się w Camp Faouar na terenie Syrii. Żołnierze odpowiadali za kontrolę demilitaryzacji, zadania logistyczne i inżynieryjne oraz pomoc humanitarną. Współpracowano z kontyngentami z Austrii, Indii, Japonii i Kanady. Misję zakończono w 2009 roku. -
Rozszerzenie PKW do 500 żołnierzy (UNIFIL)
Do PKW dołączył batalion logistyczny i zgrupowanie pododdziałów inżynieryjnych, zwiększając liczebność kontyngentu do około 500 żołnierzy. -
Porozumienie z Dayton (UNPROFOR)
Porozumienie pokojowe, podpisane w Dayton (USA) przez przywódców Bośni i Hercegowiny, Chorwacji oraz Serbii, zakończyło konflikt zbrojny i stworzyło nowe warunki polityczne w regionie. Na mocy tego porozumienia miała powstać nowa misja stabilizacyjna pod dowództwem NATO. -
Period: to
IFOR
Misja IFOR (1995–1996) wdrażała postanowienia pokojowe porozumienia z Dayton, zapewniając bezpieczeństwo i monitorując demilitaryzację w Bośni i Hercegowinie. Polski Kontyngent Wojskowy liczył około 700 żołnierzy, którzy operowali głównie w rejonie miasta Vitez, zabezpieczając kluczowe szlaki komunikacyjne, mosty i korytarze humanitarne. Polacy współpracowali z kontyngentami NATO z USA, Wielkiej Brytanii i Niemiec. Misja była ważnym krokiem na drodze do przystąpienia Polski do NATO w 1999 roku. -
Utworzenie stref zdemilitaryzowanych (IFOR)
IFOR wyznaczyło i zabezpieczyło strefy zdemilitaryzowane, oddzielając strony konfliktu i tworząc warunki do stabilizacji regionu. -
Wybory w BiH (IFOR)
14 września 1996 roku: Dzięki stabilizacji zapewnionej przez IFOR, w Bośni i Hercegowinie przeprowadzono pierwsze po wojnie wybory, stanowiące krok w kierunku odbudowy demokratycznych struktur państwowych. -
Powołanie rezolucją (SFOR)
ONZ upoważnia NATO do utworzenia SFOR w celu utrzymania pokoju w regionie. -
Period: to
SFOR
Polska uczestniczyła w misji SFOR w Bośni i Hercegowinie od 1996 do 2004 roku, wysyłając kontyngent liczący około 2 500 żołnierzy. Zadaniem misji było wdrożenie postanowień porozumienia z Dayton, stabilizacja regionu, ochrona infrastruktury krytycznej i monitorowanie zawieszenia broni. Polacy operowali głównie w rejonie Banja Luki, współpracując z siłami NATO. Misja zakończyła się 2 grudnia 2004 roku, a jej zadania przejęła operacja EUFOR Althea. -
wojna o Kosowo (IFOR)
-
Incydent w Račaku (KFOR)
Masakra w Račaku, gdzie zginęło 45 Albańczyków, przyczyniła się do zwiększenia międzynarodowej presji na interwencję w Kosowie. -
wstąpienie polski do nato
-
bombardowanie belgradu (IFOR)
-
Rozpoczęcie misji (AFOR)
Przyczyna: Nasilający się kryzys humanitarny spowodowany masowym napływem uchodźców z Kosowa do Albanii.
Skutek: Rozmieszczenie sił NATO w celu udzielenia pomocy humanitarnej i stabilizacji sytuacji. -
Period: to
AFOR
Polska uczestniczyła w misji AFOR w Albanii w 1997 roku, wysyłając kontyngent liczący 500 żołnierzy, który pełnił głównie funkcje logistyczne i zabezpieczające. Celem misji było stabilizowanie kraju, odbudowa infrastruktury oraz wsparcie humanitarne po kryzysie. Polacy współpracowali z państwami NATO, realizując działania stabilizacyjne i transportowe. Było to pierwsze poważne zaangażowanie Polski w operacje NATO, co zwiększyło zdolności operacyjne Sił Zbrojnych RP. -
Koniec wojny w Kosowie (IFOR)
-
Zajęcie Prisztiny przez NATO (KFOR)
Siły KFOR wkroczyły do stolicy Kosowa, Prisztiny, ustanawiając kontrolę i porządek po wycofaniu się sił jugosłowiańskich. -
Period: to
KFOR
Polska uczestniczyła w misji KFOR od jej początku w 1999 roku, wysyłając do Kosowa około 2 000 żołnierzy, których liczba wynosiła około 1 000 w 2008 roku. Celem misji było zapewnienie bezpieczeństwa, monitorowanie zawieszenia broni i wspieranie odbudowy regionu. Polscy żołnierze zabezpieczali infrastrukturę, prowadzili patrole i działania humanitarne, współpracując z kontyngentami NATO z USA, Niemiec i Włoch. Udział Polski w KFOR wzmocnił jej pozycję jako aktywnego członka NATO. -
Wycofanie Izraela z Libanu (UNIFIL)
Po wieloletniej obecności militarnej Izrael ogłosił wycofanie swoich wojsk z Libanu. UNIFIL potwierdził pełne wycofanie sił izraelskich do granicy uznanej przez ONZ, tzw. Blue Line. -
Rozpoczęcie operacji (Iraqi)
Operacja rozpoczęła się od nalotów na strategiczne cele w Iraku, a następnie siły lądowe koalicji, głównie USA i Wielkiej Brytanii, wkroczyły do kraju. Głównym celem było obalenie reżimu Saddama Husajna, oskarżanego o posiadanie broni masowego rażenia i wspieranie terroryzmu. Mimo szybkiego postępu działań wojennych, operacja spotkała się z krytyką międzynarodową ze względu na brak zgody ONZ. -
Wybory lokalne w Kosowie (KFOR)
Wybory lokalne były ważnym krokiem w budowaniu demokratycznych struktur w Kosowie po zakończeniu konfliktu. KFOR, we współpracy z UNMIK, zapewniło bezpieczeństwo i wsparcie logistyczne podczas procesu wyborczego. Wybory odbyły się w spokojnej atmosferze, a ich wyniki zostały uznane za krok w stronę stabilizacji politycznej regionu. -
Macedonia: Rozbrojenie albańczyków (SFOR)
SFOR wspiera rozbrojenie albańskich bojowników w Macedonii. -
atak al-kaidy (ISAF)
-
Period: to
ISAF
Polska uczestniczyła w misji ISAF w Afganistanie od 2002 do 2014 roku, wysyłając kontyngent liczący około 2 500 żołnierzy na szczycie zaangażowania. Celem misji było zapewnienie bezpieczeństwa, stabilizacji oraz wsparcie odbudowy Afganistanu. Polscy żołnierze operowali głównie w prowincji Helmand, realizując zadania patrolowe, wspierając ludność cywilną i afgańskie siły bezpieczeństwa. Główne zagrożenia stanowiły IED oraz ataki talibów. W misji zginęło 22 polskich żołnierzy. -
Rozpoczęcie misji PKW w Afganistanie (ISAF)
Polski Kontyngent Wojskowy rozpoczął swoją misję w Afganistanie w ramach operacji Enduring Freedom, prowadzonej przez koalicję międzynarodową pod dowództwem USA. Pierwsza grupa żołnierzy, licząca około 100 osób, pełniła głównie funkcje logistyczne i zabezpieczała działania bojowe wojsk amerykańskich. Celem misji było wspieranie działań antyterrorystycznych, stabilizacja regionu oraz pomoc w odbudowie kraju po rządach talibów. -
Period: to
Iraqi Freedom
Polska uczestniczyła w misji stabilizacyjnej w Iraku od 2003 do 2008 roku, wysyłając około 2 500 żołnierzy w celu zapewnienia bezpieczeństwa, porządku i wsparcia odbudowy kraju po obaleniu reżimu Saddama Husajna. PKW realizował zadania patrolowe, ochronę infrastruktury oraz współpracował z siłami NATO i koalicji. Główne zagrożenia stanowiły ataki terrorystyczne i IED. W trakcie misji zginęło 22 polskich żołnierzy. Misję zakończono w 2008 roku. -
Upadek Bagdadu (Iraqi)
Po niespełna trzech tygodniach od rozpoczęcia operacji siły koalicji zajęły Bagdad. Upadek stolicy oznaczał koniec reżimu Saddama Husajna, co było symbolicznym zwycięstwem dla koalicji. Wizerunek Saddama został obalony wraz z pomnikiem na placu Firdous. Mimo militarnego sukcesu, chaos i grabieże, które nastąpiły po zajęciu miasta, ujawniły trudności w stabilizacji kraju. -
Znalezienie synów Saddama Husajna (Iraqi)
Udajj i Kusajj Husajn, synowie Saddama, zostali odnalezieni i zabici przez siły amerykańskie w Mosulu po intensywnych poszukiwaniach. Śmierć synów Saddama była znaczącym ciosem dla jego zwolenników i symbolem sukcesu koalicji w walce z pozostałościami dawnego reżimu. Wydarzenie to zmniejszyło obawy przed możliwością odbudowy wpływów Saddama. -
Przejęcie dowództwa przez NATO (ISAF)
Dowodzenie misją ISAF zostało oficjalnie przekazane NATO, co było pierwszym przypadkiem, gdy Sojusz Północnoatlantycki objął dowództwo nad operacją poza swoim tradycyjnym obszarem działania. Przejęcie dowodzenia miało na celu wzmocnienie koordynacji działań, rozszerzenie misji na cały Afganistan oraz zapewnienie stabilności i bezpieczeństwa, szczególnie w Kabulu, gdzie rozpoczęto działania stabilizacyjne. -
Aresztowanie Saddama Husajna (Iraqi)
Saddam Husajn został schwytany podczas operacji „Czerwony Świt” w pobliżu swojego rodzinnego Tikritu. Zatrzymanie go miało ogromne znaczenie symboliczne i propagandowe, oznaczając definitywne zakończenie jego rządów. Aresztowanie umożliwiło późniejsze przeprowadzenie procesu sądowego, który zakończył się jego skazaniem na karę śmierci. -
Period: to
EUFOR ALTHEA
Misja EUFOR Althea rozpoczęła się w 2004 roku, zastępując misję NATO SFOR, z celem utrzymania stabilności i wsparcia procesów pokojowych w Bośni i Hercegowinie. Działa pod mandatem UE jako część wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony. Polska uczestniczy od początku misji, obecnie z kontyngentem liczącym około 50 żołnierzy. EUFOR zajmuje się monitorowaniem bezpieczeństwa, ochroną infrastruktury, wspieraniem bośniackich służb oraz pomocą humanitarną. Misja wspiera integrację BiH z UE. -
Pierwsze wybory parlamentarne (Iraqi)
Po obaleniu reżimu Saddama odbyły się pierwsze demokratyczne wybory parlamentarne w Iraku. Mimo zagrożenia ze strony bojowników, frekwencja wyborcza była wysoka. Wybory były ważnym krokiem w kierunku demokratyzacji kraju i budowy nowego rządu. Ich przeprowadzenie wymagało intensywnego wsparcia koalicji, w tym zapewnienia bezpieczeństwa. -
Wzmocnienie liczebności (UNIFIL)
-
wojna izraelsko-libańska (UNIFIL)
Konflikt izraelsko-libański w 2006 roku, znany również jako druga wojna libańska, rozpoczął się 12 lipca 2006 roku. Bezpośrednią przyczyną konfliktu było porwanie dwóch izraelskich żołnierzy przez bojowników Hezbollahu podczas ataku na izraelskie terytorium. W odpowiedzi Izrael rozpoczął szeroko zakrojoną operację wojskową przeciwko Hezbollahowi w południowym Libanie. Wojna trwała 34 dni i zakończyła się 14 sierpnia 2006 roku na mocy zawieszenia broni. -
Przejęcie odpowiedzialności za cały Afganistan (ISAF)
ISAF objęło odpowiedzialność za zapewnienie bezpieczeństwa w całym Afganistanie, kończąc czteroetapowy proces rozszerzania zadań na wszystkie regiony kraju. Do tego momentu siły ISAF działały głównie w Kabulu, na zachodzie i południu kraju. Przejęcie pełnej odpowiedzialności było kluczowym momentem w misji, gdyż wymagało zwiększenia zaangażowania i sił wojskowych oraz intensyfikacji walk z talibami. -
Egzekucja Saddama Husajna (Iraqi)
Po procesie, który trwał ponad rok, Saddam Husajn został skazany na śmierć za zbrodnie przeciwko ludzkości. Egzekucja odbyła się przez powieszenie. Wydarzenie to miało znaczenie symboliczne jako ostateczne zakończenie ery dyktatury Saddama, choć spotkało się z krytyką ze strony niektórych organizacji praw człowieka i społeczności międzynarodowej. -
Operacja Achilles (ISAF)
Operacja Achilles była jedną z największych ofensyw NATO w Afganistanie, przeprowadzoną przez ISAF w prowincji Helmand. Celem operacji było przejęcie kontroli nad strategicznymi obszarami i zniszczenie sił talibów, które zagrażały miejscowej ludności oraz kluczowej infrastrukturze. Operacja ta była również próbą zabezpieczenia terenu pod budowę tamy Kajaki, co miało poprawić dostęp do wody i energii elektrycznej w regionie. -
Incydent w Nangar Khel (ISAF)
Podczas operacji wojskowej w Nangar Khel polscy żołnierze ostrzelali wioskę, co doprowadziło do śmierci sześciu cywilów i rannych. Incydent wywołał międzynarodowe kontrowersje oraz procesy sądowe wobec żołnierzy oskarżonych o zbrodnię wojenną. Ostatecznie zostali oni uniewinnieni. Wydarzenie to miało duży wpływ na postrzeganie polskiej misji w Afganistanie i wywołało debatę na temat zasad użycia siły w operacjach zagranicznych. -
Kosowo deklaruje niepodległość (KFOR)
Kosowo jednostronnie ogłosiło niepodległość od Serbii, co doprowadziło do gwałtownego wzrostu napięć w regionie. KFOR zwiększyło obecność wojskową, aby zapobiec eskalacji konfliktu. Choć Serbia nie uznała niepodległości Kosowa, wiele krajów, w tym USA i większość państw UE, uznało nowy status Kosowa. -
Bitwa o Basrę (Iraqi)
Bitwa o Basrę była kluczową operacją prowadzoną przez irackie siły rządowe wspierane przez koalicję, mającą na celu przejęcie kontroli nad miastem od szyickich milicji. Była to jedna z pierwszych dużych operacji, w której irackie siły przejęły inicjatywę. Zakończyła się sukcesem, co znacząco poprawiło bezpieczeństwo w południowej części kraju i zwiększyło zaufanie do rządu. -
Zamieszki w Mistrovicy (KFOR)
W Mitrovicy doszło do poważnych zamieszek na tle etnicznym między Serbami a Albańczykami. W wyniku starć zginęło co najmniej 19 osób, a setki zostały ranne. KFOR musiało interweniować, by opanować sytuację, wprowadzając godzinę policyjną i zwiększając liczbę patroli. Zamieszki uwidoczniły głębokie napięcia między społecznościami i potrzebę dalszej obecności sił międzynarodowych. -
Przejęcie odpowiedzialności za prowincję Ghazni (ISAF)
Polski kontyngent przejął dowodzenie w prowincji Ghazni, jednym z kluczowych regionów Afganistanu, który był miejscem intensywnej działalności talibów. Żołnierze PKW odpowiadali za zapewnienie bezpieczeństwa lokalnej ludności, wspieranie afgańskich sił porządkowych oraz realizację projektów odbudowy infrastruktury. Przejęcie odpowiedzialności za prowincję zwiększyło zaangażowanie Polski w misję ISAF. -
Podpisanie porozumienia SOFA (Iraqi)
Porozumienie SOFA (Status of Forces Agreement) między USA a Irakiem określało zasady obecności amerykańskich wojsk w Iraku i harmonogram ich wycofania do końca 2011 roku. Było to ważne porozumienie, które symbolizowało zmniejszanie roli USA w Iraku i stopniowe przekazywanie pełnej suwerenności rządowi irackiemu. -
Spadek zaangażowania NATO (KFOR)
W związku z poprawą sytuacji bezpieczeństwa NATO podjęło decyzję o zmniejszeniu liczebności sił KFOR z pierwotnych 50 000 do około 10 000 żołnierzy. Proces ten był możliwy dzięki większej stabilizacji w Kosowie oraz postępom w budowie lokalnych sił bezpieczeństwa. Mimo redukcji, KFOR zachowało zdolność do szybkiej reakcji na potencjalne zagrożenia. -
Szczytowe zaangażowanie Polski (ISAF)
W odpowiedzi na rosnącą aktywność talibów i potrzebę wzmocnienia działań stabilizacyjnych, Polska zwiększyła liczebność kontyngentu w Afganistanie do około 2600 żołnierzy. Było to największe zaangażowanie sił zbrojnych RP w operację zagraniczną w historii. PKW realizował zarówno działania bojowe, jak i projekty cywilno-wojskowe mające na celu poprawę warunków życia ludności cywilnej. -
Całkowite wycofanie wojsk USA z Iraku (Iraqi)
Ostatnie amerykańskie oddziały opuściły Irak, kończąc niemal dziewięcioletnią obecność militarną. -
Porozumienie brukselskie (KFOR)
Porozumienie brukselskie, podpisane między Serbią a Kosowem pod auspicjami UE, miało na celu normalizację relacji i poprawę sytuacji serbskiej mniejszości w Kosowie. Ustalono, że Kosowo utworzy Wspólnotę Gmin Serbskich z szeroką autonomią, obejmującą edukację, służbę zdrowia i bezpieczeństwo lokalne. Serbia zgodziła się zaprzestać finansowania równoległych instytucji w Kosowie, co zwiększyło rolę administracji kosowskiej. -
Porwanie 45 żołnierzy (UNDOF)
Porwanie 45 fidżyjskich żołnierzy UNDOF przez syryjskich rebeliantów oraz atak na filipińskich żołnierzy, co doprowadziło do czasowego wycofania części sił i przemieszczenia personelu do Izraela. -
Rozpoczęcie Resolute Support (ISAF)
Oficjalne zakończenie misji ISAF nastąpiło 28 grudnia 2014 roku. Po 13 latach działań militarno-stabilizacyjnych, odpowiedzialność za bezpieczeństwo została całkowicie przekazana afgańskim siłom narodowym. NATO zakończyło operację bojową, jednocześnie rozpoczynając nową misję "Resolute Support", której celem było doradzanie i szkolenie afgańskich sił bezpieczeństwa w celu dalszego wzmacniania ich zdolności operacyjnych. -
Incydent w Gazivodzie (KFOR)
Incydent w Gazivodzie zaostrzył napięcia między Serbią a Kosowem, gdy kosowskie siły specjalne przeprowadziły operację zajęcia zapory, kluczowego strategicznie obiektu. W odpowiedzi KFOR zwiększyło obecność w regionie, aby zapobiec eskalacji konfliktu. Choć sytuacja została opanowana bez rozlewu krwi, wydarzenie podkreśliło kruchość stabilności w północnym Kosowie. Rezultatem incydentu było zintensyfikowanie rozmów pod auspicjami UE oraz wzmożenie patroli KFOR w rejonie. -
Period: to
UNIFIL
Powrót polskiego kontyngentu do Libanu. W ramach koncepcji zwiększenia wkładu Polski w utrzymanie pokoju i bezpieczeństwa, polski kontyngent wojskowy wznowił udział w misji UNIFIL. -
Ewakuacja współpracowników z Afganistanu (ISAF)
Po przejęciu władzy w Afganistanie przez talibów Polska przeprowadziła operację ewakuacyjną, wywożąc z Kabulu około 1300 osób, w tym obywateli polskich, afgańskich współpracowników i ich rodziny. Operację koordynowano we współpracy z sojusznikami z NATO. Ewakuacja była logistycznym wyzwaniem, ale zakończyła się sukcesem, chroniąc życie wielu osób zagrożonych represjami ze strony talibów. -
Zajęcie Kabulu przez Talibów
talibowie zajęli Kabul, przejmując kontrolę nad stolicą Afganistanu bez większego oporu ze strony afgańskich sił rządowych. Wydarzenie to oznaczało de facto przejęcie władzy przez talibów w całym kraju i zakończenie działań rządu wspieranego przez społeczność międzynarodową. Zajęcie Kabulu doprowadziło do masowej ewakuacji obywateli państw zachodnich i afgańskich współpracowników. Polska, wraz z innymi krajami NATO, rozpoczęła pilną operację -
Zamieszki na północy Kosowa (KFOR)
Zamieszki na północy Kosowa wybuchły po tym, jak nowo wybrani burmistrzowie pochodzenia albańskiego objęli swoje stanowiska w gminach zamieszkanych głównie przez Serbów, którzy zbojkotowali wybory. Serbska ludność zorganizowała protesty, które przerodziły się w starcia z kosowską policją i siłami KFOR. W wyniku starć rannych zostało 30 żołnierzy KFOR, co zmusiło NATO do wzmocnienia kontyngentu o dodatkowych 700 żołnierzy w celu zapobieżenia eskalacji konfliktu. -
Napięcia w Banjskiej (KFOR)
W Banjskej na północy Kosowa doszło do starcia między kosowską policją a serbskimi bojownikami, którzy zorganizowali atak na posterunek policji. W wyniku strzelaniny zginęło kilka osób, w tym funkcjonariusze kosowskiej policji i serbscy napastnicy. Wydarzenie wywołało gwałtowne napięcia na linii Serbia–Kosowo. KFOR natychmiast zwiększyło swoją obecność w regionie, organizując dodatkowe patrole i punkty kontrolne, aby zapobiec eskalacji konfliktu. -
żydzi ostrzelali misje onz (UNIFIL)
-
ostrzał hezbollahu na pkw (UNIFIL)
Ostrzał rakietowy w rejonie stacjonowania PKW. W pobliżu bazy polskich żołnierzy doszło do ostrzału rakietowego skierowanego w stronę Izraela, prawdopodobnie przeprowadzonego przez Hezbollah. Żołnierze zgodnie z procedurami udali się do schronów; nikt nie ucierpiał.