-
Mussolini
Mussolini is belangrijk voor deze tijdlijn om te begrijpen waarom er politieke veranderingen kwamen na de Tweede Wereldoorlog. Veel Italiaanse fascisten hadden twijfels over Mussolini. Mussolini maakte namelijk veel militaire fouten waardoor Italië gezichtsverlies leed. Koning Victor Emmanuel III had er reeds in 1940 aan gedacht om Mussolini te vervangen. Steeds meer stemmen gingen op om Mussolini af te zetten. Na de Tweede Wereldoorlog zal Italië kiezen voor democratie. -
Italië na WO2 (referendum)
Tussen 1861 en 1946 was Italië een koninkrijk, waarin het huis van Savoye de koning leverde sinds de negentiende eeuw. De dictatuur onder Benito Mussolini maakte het koningshuis minder populair. Na de Tweede Wereldoorlog was van Italië weinig meer over. Daardoor groeide de republikeinse beweging. Men verzocht koning Victor Emanuel III in mei 1946 af te treden. Uiteindelijk stemde 54,3% voor het invoeren van de republiek en 45,7% voor het behoud van de monarchie. -
Italië aan de westerse zijde
In mei 1947 traden de linkse partijen uit de regering en de communisten onder Togliatti verenigden zich tot een front. Met steun van de vakbonden door stakingen wankelde de regering. De parlementsverkiezingen van april 1948 leverden dankzij inmenging van het Vaticaan en de Verenigde Staten de meerderheid op voor de 'Democrazia Cristiana' Hierdoor was Italië met het Westen verbonden en kon aansluiting bij de NAVO worden gerealiseerd. -
Gastarbeiders uit Italië
Tussen 1949 en 1975 kwamen tienduizenden gastarbeiders uit Italië naar Nederland. De meesten waren afkomstig uit de arme delen van Italië. Vooral het zuiden en het eiland Sardinië kampten na de Tweede Wereldoorlog met hoge werkloosheid. Jonge mannen zagen dan ook meer toekomst in West-Europa, waar de banen voor het oprapen lagen. Ook trok het avontuur. De meeste Italianen trokken naar Zwitserland en Duitsland. Omdat Nederland actief gastarbeiders wierf in Italië. -
Politieke onstabiliteit
De verdeeldheid onder de bevolking in Italië werkte een stabiel bestuur in Italië tegen. Een voorbeeld van dit instabiele klimaat deed zich voor in de jaren ’60 toen president Giovanni Gronchi een linksgeoriënteerde regering wilde. Hij kwam stemmen in het parlement tekort. Dit leidde tot ongewenste samenwerking met rechts. Het was noodzakelijk om niet in een diepe crisis terecht te komen. Hieruit ontstonden rellen onder de bevolking. -
Kernwapens in Italië, gericht op de SU
Door de gespannen situatie van de Koude Oorlog had de Sovjet-Unie besloten om in Cuba kernraketten op te stellen. Deze plaatsing was mede een reactie op de plaatsing van op de Sovjet-Unie gerichte raketten in Italië en Turkije door de VS. -
VS haalt kernwapens van Italië en Turkije
Italië haar rol bij de Cuba-crisis, namelijk de geplaatste atoomraket in Italië, kwam tot een einde toen Amerika besloot om de kernkoppen te ontruimen. Italië haar rol binnen de koude oorlog was daarmee uitgespeeld. -
Onrustige tijden duren voort
De geblokkeerde democratie en de daarmee samengaande politieke stagnatie had nare gevolgen. De kloof tussen rijk en arm was erg groot. De Noord-Zuid tegenstelling, die Italië al sinds de eenwording dwars zat bleef bestaan ondanks de steun aan het Zuiden. De maffia en andere organisaties bleven in het Zuiden het politieke en maatschappelijke leven onderdrukken. De jaren 60 en 70 waren jaren van terreur waar pas in de jaren aan het einde van de jaren 80 een einde kwam. -
De jaren 90
In 1993 begon een nieuwe fase met Oscar Luigi Scalfaro, toen het door de christendemocraten en socialisten gedomineerde politieke stelsel door diverse schandalen 'failliet' was gegaan. Er kwam een nieuw kiesstelsel, dat voor nieuwe partijformaties zorgde. Sinds deze politieke hervormingen is er sprake van coalities van partijen. Deze partijen veranderen de naam per verkiezing. In de politiek is Italië helaas altijd zwak gebleven in de opeenvolgende jaren. -
Italië en de huidige crisis
Matteo Salvini veroorzaakte op 8 augustus een politieke crisis in Italië met zijn aankondiging dat hij een motie van wantrouwen tegen de regering wil indienen om uit de coalitie met de anti-establishmentpartij te stappen. Dit is een voorbeeld van hoe de Italiaanse politiek ook nog hedendaags zeer onstabiel is.
