-
Η δύσκολη και επικίνδυνη ζωή στη Συρία
Η οικογένειά μου και εγώ είχαμε τη συνήθεια κάθε Κυριακή να πηγαίνουμε στην εκκλησία. Μας συμβούλεψαν να μην πηγαίνουμε όλοι στην ίδια εκκλησία, αλλά ο καθένας σε διαφορετική, γιατί συχνά γίνονται επιθέσεις. Οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να συμβεί έκρηξη σε μία εκκλησία, ιδιαίτερα τις ημέρες των εορτών, κι έτσι μπορεί να χαθεί ολόκληρη η οικογένεια. Πηγαίναμε, λοιπόν, σε διαφορετικές εκκλησίες, ξέροντας ότι υπήρχε η πιθανότητα κάποιο μέλος της οικογένειας να μην επιστρέψει σπίτι. -
Το ταξίδι στη θάλασσα
Μπορεί να σας κάνει εντύπωση αλλά αυτό είναι κάτι που νιώθουμε εμείς οι Σύριοι και, όπως φαντάζομαι, [νιώθουν] όλοι όσοι έχουν βιώσει παρόμοιες καταστάσεις: όποτε βλέπουμε κάποια εικόνα που δείχνει θάλασσα, θυμόμαστε το ταξίδι μας [και], όταν βλέπουμε μια βαλίτσα, θυμόμαστε τα πράγματα που πήραμε μαζί μας από την πατρίδα. Είναι μια δύσκολη ψυχολογική κατάσταση. Χρειαζόμαστε χρόνο για να την ξεπεράσουμε. -
Η εγκατάλειψη της πατρίδας κι ο φόβος τοι ISIS
Διασχίζοντας τα βουνά της Συρίας, χρειάστηκε να περάσω από μία πόλη την οποία έχει καταλάβει ο ISIS, όπου έμεινα για δύο περίπου μήνες. Ήταν οι χειρότερες μέρες της ζωής μου. Έπρεπε να προσποιούμαι τη μουσουλμάνα. Έβγαλα το σταυρό που μου χάρισε η μητέρα μου πριν φύγω, φόρεσα μπούρκα και κρυβόμουν από σπίτι σε σπίτι, γιατί αν καταλάβαιναν ότι είμαι χριστιανή θα με εκτελούσαν στην πλατεία. Φοβόμουν πολύ, δεν κοιμόμουν καθόλου. -
Η ζωή στην Αθήνα
Θέλω όμως να πω, πως, όπως στο γκρίζο έργο του Γεωργίου, ο Παρθενώνας ξεχωρίζει με το λαμπερό κίτρινο χρώμα του, έτσι και καθένας από εμάς, σε όποια θρησκεία κι αν πιστεύει, πρέπει να προσπαθήσει για μια θετική αλλαγή καταρχήν μέσα του. Και πως όσο σκοτεινός και αν είναι ο δρόμος που έχουμε μέχρι τώρα διανύσει, πάντα στο τέλος του θα υπάρχει ένα φως.