เมืองโบราณที่มีคนอยู่อาศัยในถึงปัจจุบัน

รายชื่อของวัฒนธรรมในช่วง ยุคหินใหม่ ของประเทศ จีน

20,000 BCE

รายชื่อของวัฒนธรรมในช่วง ยุคหินใหม่ ของประเทศ จีน ที่นักโบราณคดีขุดพบ โดยเรียงตามลำดับเวลาจากต้นถึงท้ายสุด และแผนผังแสดงความสัมพันธ์ของวัฒนธรรมเหล่านี้ในเชิงระยะเวลาและเชิงภูมิศาสตร์ทั้งนี้การจำกัดความของยุคหินใหม่ของจีนกำลังอยู่ระหว่างการทบทวน เนื่องจากการค้นพบเครื่องปั้นดินเผาในปี 2012 ที่มีอายุประมาณ 20,000 ปีก่อนคริสตกาล ซึ่งบ่งชี้ว่าคำจำกัดความของยุคหินใหม่จากตัวชี้วัดคือ เครื่องปั้นดินเผา เพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอที่จะใช้กำหนดช่วงยุคหินใหม่ได้อีกต่อไป การจำกัดความจะซับซ้อนขึ้นจากการกำหนด

ยุคหินเก่า

10,000 BCE

จีนเป็นดินแดนที่มนุษย์อาศัยเป็นเวลานานที่สุดแห่งหนึ่งในทวีปเอเชีย หลักฐานที่พบคือมนุษย์หยวนโหม่ว (元谋人:Yuánmóu rén) มีอายุประมาณ 1,700,000 ปี ล่วงมาแล้ว ถูกค้นพบในปี ค.ศ. 1965 ที่มณฑลยูนนาน ภาคตะวันตกเฉียงใต้ของจีน และ พบโครงกระดูกมนุษย์ปักกิ่ง (北京人:Běijīng rén) มีอายุประมาณ 700,000 ปี - 200,000 ปี ล่วงมาแล้ว ถูกค้นพบในปี ค.ศ. 1929 ที่บริเวณตะวันตกเฉียงใต้ของปักกิ่ง (北京西南周口店龙骨山山洞里) และ พบหลักฐานมนุษย์ถ้ำ มีอายุประมาณ 18,000 ปี ล่วงมาแล้ว ถูกค้นพบในปี ค.ศ. 1930 ที่บริเวณตะวันตกเฉียงใต้ของปักกิ่ง

ยุคหินกลาง

10,000 BCE

ยุคหินกลาง มีอายุประมาณ 10,000 ปี - 6,000 ปีล่วงมาแล้ว ใช้ชีวิตกึ่งเร่ร่อน ไม่มีการตั้งหลักแหล่งถาวร มีการพบเครื่องถ้วยชาม หม้อ มีการล่าสัตว์ เก็บอาหาร เครื่องมือหินที่ใช้ในชีวิตประจำวัน คือ หินสับ ขูด หัวธนู
https://th.m.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9B%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%95%E0%B8%B4%E0%B8%A8%E0%B8%B2%E0%B8%AA%E0%B8%95%E0%B8%A3%E0%B9%8C%E0%B8%88%E0%B8%B5%E0%B8%99

ประวัติศาสตร์จีน

Period: 10,000 BCE to 2024

ยุคหินใหม่

6000 BCE

ยุคหินใหม่ในบริเวณประเทศจีนปัจจุบัน มีอายุในช่วงประมาณ 6,000 ปี - 4,000 ปีล่วงมาแล้ว เริ่มตั้งหลักแหล่งเป็นชุมชน รู้จักเพาะปลูกข้าวฟ่าง เลี้ยงสัตว์ ทอผ้า ปลูกบ้านมีหลังคา ในยุคหินใหม่นี้มีมนุษย์ทำเครื่องปั้นดินเผาที่มีความประณีตและแข็งแกร่งมากขึ้น ตกแต่งเขียนลายสีและขัดมันผิว
https://th.m.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9B%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%95%E0%B8%B4%E0%B8%A8%E0%B8%B2%E0%B8%AA%E0%B8%95%E0%B8%A3%E0%B9%8C%E0%B8%88%E0%B8%B5%E0%B8%99

ยุคโลหะ

4000 BCE

มีอายุประมาณ 4,000 ปีล่วงมาแล้ว หลักฐานที่เก่าสุดคือมีดทองแดง แล้วยังพบเครื่องสำริดเก่าที่สุด ซึ่งนำมาใช้ทำภาชนะต่าง ๆเช่น ที่บรรจุไวน์ กระถาง กระจกเงา มีขนาดใหญ่และสวยงาม มากโดยเฉพาะสมัยราชวงศ์ซาง และ ราชวงศ์โจว
https://th.m.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9B%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%95%E0%B8%B4%E0%B8%A8%E0%B8%B2%E0%B8%AA%E0%B8%95%E0%B8%A3%E0%B9%8C%E0%B8%88%E0%B8%B5%E0%B8%99

เกิดอุทกภัยครั้งร้ายแรง

4000 BCE

เมื่อ 4,000 ปีก่อน ลุ่มแม่น้ำหวงเหอหรือแม่น้ำเหลืองเกิดอุทกภัยครั้งร้ายแรงต้าอวี่(อี่)ได้รับคำสั่งให้ไปแก้ปัญหาอุทกภัยและประสบความสำเร็จในที่สุด จึงกลายเป็นบุคคลที่ได้รับความเลื่อมใสศรัทธาจาก ประชาชนทั่วไป ซุ่นหัวหน้าผู้ยิ่งใหญ่ของชนเผ่าหัวเซี่ยในเวลานั้นได้ มอบราชบัลลังก์ให้อวี่สืบทอดต่อ เรื่องราวเกี่ยวกับ “ต้าอวี่” แก้ปัญหาอุทกภัยได้เล่าขานกันมาจนกระทั่งทุกวันนี้
https://th.m.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B9%80%E0%B8%88%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%AD%E0%B8%A7%E0%B8%B5%E0%B9%88

สามราชาห้าจักรพรรดิ

3162 BCE

สามราชาห้าจักรพรรดิ (จีน: 三皇五帝; พินอิน: Sānhuáng Wǔdì; อังกฤษ: Three Sovereigns and Five Emperors) เป็นกลุ่มบุคคลหรือเทวดาซึ่งตำนานกล่าวว่า ปกครองภาคเหนือของจีนโบราณ
https://th.m.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B9%80%E0%B8%88%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B9%80%E0%B8%88%E0%B8%B5%E0%B9%8B%E0%B8%A2

หวงตี้

2697 BCE

หวงตี้ หรือ จักรพรรดิเหลืองจีน: 黃帝เป็นหนึ่งในกษัตริย์ตามตำนานจีนและวีรบุรุษทางวัฒนธรรม เป็นหนึ่งในซานหวงอู่ตี้ ตำนานระบุว่า จักรพรรดิเหลืองครองราชย์ตั้งแต่ 2697 – 2597หรือ 2696 – 2598 ปีก่อนคริสตกาลลัทธิของพระองค์โดดเด่นอย่างมากในยุคฮั่นกล่าวกันว่าพระองค์เป็นผู้ให้กำเนิดรัฐรวมศูนย์อำนาจ ผู้ปกครองจักรวาล และองค์อุปถัมภ์ศิลปะลับพระองค์ได้รับการยกย่องว่าทรงประดิษฐ์สิ่งประดิษฐ์และนวัตกรรมจำนวนมาก และปัจจุบันได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้ริเริ่มอารยธรรมจีนและกล่าวกันว่าเป็นผู้บรรพบุรุษของชาวจีนหัวเซี่ย

จฺวันซฺวี

2514 BCE

จฺวันซฺวี (จีนตัวย่อ: 颛顼; จีนตัวเต็ม: 顓頊; พินอิน: Zhuānxū) บ้างเรียก เกาหยาง (จีนตัวย่อ: 高阳; จีนตัวเต็ม: 高陽; พินอิน: Gāoyáng) เป็นจักรพรรดิจีนโบราณตามประมวลเรื่องปรัมปราจีน

คู่

2436 BCE

คู่ (จีนตัวย่อ: 喾; จีนตัวเต็ม: 嚳, variant graph จีน: 俈)หรือโดยทั่วไปเรียก ตี้คู่ (จีนตัวย่อ: 帝喾; จีนตัวเต็ม: 帝嚳), หรือ เกาซิน หรือ เกาซินจื้อ (จีน: 高辛氏) เป็นจักรพรรดิจีนโบราณตามประมวลเรื่องปรัมปราจีน คู่เป็นหนึ่งในห้าจักรพรรดิในยุคสามราชาห้าจักรพรรดิ โดยทรงสืบเชื้อสายมากจากหวงตี้ คู่ หรือ เกาซิน มีอีกพระนามที่เป็นที่รู้จักคือ "จักรพรรดิขาว"
https://th.m.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B9%80%E0%B8%88%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%84%E0%B8%B9%E0%B9%88

ตี้จื้อ

2366 BCE

ตี้จื้อ (จีนตัวย่อ: 帝挚; จีนตัวเต็ม: 帝摯; พินอิน: Dì Zhì) หรือ จื้อ เป็นจักรพรรดิจีนโบราณในประมวลเรื่องปรัมปราคำว่า "ตี้" เป็นคำนำหน้านาม แปลว่า จักรพรรดิ ดังในชื่อตำแหน่ง "หยานตี้" (炎帝; "จักรพรรดิเปลวเพลิง") และ "หฺวังตี้" (黃帝; "จักรพรรดิเหลือง") ตี้จื้อผู้นี้เป็นบุตรของตี้คู่ (帝嚳) ขึ้นเป็นจักรพรรดิและดำรงตำแหน่ง 9 ปี (ราว 2366–2358 ปีก่อนคริสตกาล) จนเสียชีวิต และน้องชายร่วมบิดาหรือมารดา คือ ตี้เหยา (帝堯) สืบตำแหน่งต่อ เอกสาร ฉื่อจี้ (史記) ของซือหม่า เชียน (司馬遷) ระบุไว้ในส่วนพงศาวดารจักรพรรดิ

พระเจ้าเหยา

2356 BCE

พระเจ้าเหยา (จีนตัวย่อ: 尧; จีนตัวเต็ม: 堯; พินอิน: Yáo; เวด-ไจลส์: Yao), (ตามตำนาน 2356-2255 ก่อนคริสตกาล)คือ ผู้ปกครองจีนตามตำนาน ในยุคสามกษัตริย์ห้าจักรพรรดิ ชื่ออื่นที่เรียกกันได้แก่ เถาถัง ซื่อ (陶唐氏) หรือ ถัง เหยา (唐堯) เมื่อแรกเกิดมีนามว่า อี ฟ่างซวิน (伊放勳) หรือ อี ฉี (伊祁) เป็นพระราชโอรสองค์ที่สองของจักรพรรดิคู่

พระเจ้าชุ่น

2255 BCE

พระเจ้าชุ่น (จีน: 舜; พินอิน: Shùn) หรือ ตี้ชุ่น (จีน: 帝舜; พินอิน: Dìshùn) หรือ ฉงหฺวา (จีน: 重華; พินอิน: Chónghuá) เป็นผู้ปกครองจีนโบราณตามตำนาน ข้อมูลบางส่วนยกให้เป็นหนึ่งในสามราชาห้าจักรพรรดิ[1] โดยเป็นองค์สุดท้ายจากห้าจักรพรรดิ วรรณกรรมมุขปาฐะระบุว่าพระเจ้าชุ่นมีพระชนม์ชีพในช่วงระหว่าง 2294 ถึง 2184 ปีก่อน ค.ศ. แล้วยังระบุอีกว่าผู้ที่ถือสกุลหู (胡) เป็นลูกหลานของพระเจ้าซุ่น หูกงหม่าน (胡公滿) หนึ่งในลูกหลานของพระเจ้าซุ่น กลายเป็นผู้ก่อตั้งรัฐเฉิน จักรพรรดิราชวงศ์เฉินในภายหลังก็อ้าง

พระเจ้าอวี่

2194 BCE

พระเจ้าอวี่ (จีน: 大禹; พินอิน: Dà-Yǔ; 2194–2149 ปีก่อนคริสตกาล) เป็นปฐมกษัตริย์ราชวงศ์เซี่ย ซึ่งนับเป็นราชวงศ์แรกของจีนที่มีการสืบราชบัลลังก์โดยสายโลหิต สถาปนาเมื่อปีที่ 2059 ก่อนคริสตกาล ณ หมู่บ้านเป่ยฉวน ปัจจุบันอยู่ในมณฑลเสฉวน ได้รับยกย่องเป็นหนึ่งในสามกษัตริย์ห้าจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ของจีน เดิมพระองค์เป็นขุนนางในสมัยที่พระเจ้าชุ่นเป็นกษัตริย์ปกครองประเทศจีน มีผลงานที่โด่งดังคือการคิดค้นระบบชลประทานเพื่อแก้ปัญหาน้ำท่วม

พระเจ้าฉี่

2146 BCE

พระเจ้าฉี่ (จีน: 啟) เป็นพระมหากษัตริย์ราชวงศ์เซี่ย ครองราชย์ระหว่าง 2146–2117 ปีก่อนคริสตกาล เป็นเวลาประมาณ 29 ปีและเป็นพระราชโอรสของพระเจ้าอวี่กับพระนางหนี่เจียว เมื่อพระราชบิดาของพระองค์ชราลงก็ได้แสดงความจำนงที่จะยกราชสมบัติให้โป๋อี้ ขุนนางผู้หนึ่งที่พระเจ้าอวี่เห็นว่ามีสติปัญญาสมควรที่จะครองราชย์สืบต่อจากพระองค์ แต่เมื่อพระเจ้าอวี่เสด็จสวรรคต โป๋อี้ก็ไม่ยอมรับเป็นหัวหน้าเผ่า โดยอ้างว่า ตนเป็นแค่ขุนนางผู้น้อย รับราชการมาเพียง 3 ปี เห็นควรให้ “ฉี่”

ราชวงศ์เซี่ย

2100 BCE

ราชวงศ์เซี่ย (夏朝:Xià cháo) (2100-1600 ปีก่อนคริสต์ศักราช)
https://th.m.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9B%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%95%E0%B8%B4%E0%B8%A8%E0%B8%B2%E0%B8%AA%E0%B8%95%E0%B8%A3%E0%B9%8C%E0%B8%88%E0%B8%B5%E0%B8%99

มณฑลชานซี

2100 BCE

ปกครองจีนในช่วง 2100-1600 ปีก่อนคริสตกาล (1557-1057 ปีก่อน พ.ศ.) มีอำนาจอยู่แถบมณฑลชานซีในปัจจุบัน ใกล้แม่น้ำหวงhttps://th.m.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9B%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%95%E0%B8%B4%E0%B8%A8%E0%B8%B2%E0%B8%AA%E0%B8%95%E0%B8%A3%E0%B9%8C%E0%B8%88%E0%B8%B5%E0%B8%99

ราชวงศ์ชาง

2000 BCE

ราชวงศ์ชาง (จีน: 商朝; พินอิน: Shāng cháo; อังกฤษ: Shang dynasty) เป็นราชวงศ์จีนที่ปกครองต่อจากราชวงศ์เซี่ย ปกครองดินแดนแถบแม่น้ำเหลืองเมื่อประมาณ 2,000 ปีก่อนคริสตกาล บางครั้งเรียกว่า "ราชวงศ์อิน" (Yin Dynasty) ราชวงศ์นี้เป็นยุคแห่งไสยศาสตร์โดยแท้ นิยมการเสี่ยงทายด้วยกระดองเต่ากันมาก จากหลักฐานที่ขุดได้
https://th.m.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%8A%E0%B8%A7%E0%B8%87%E0%B8%A8%E0%B9%8C%E0%B8%8A%E0%B8%B2%E0%B8%87

เจี๋ย

1728 BCE

เจี๋ย (จีน: 桀; พินอิน: Jié; ตามประเพณีเชื่อว่า มีชีวิตอยู่ระหว่าง 1728–1675 ปีก่อนคริสตกาล) เป็นผู้ปกครองคนที่ 17 และคนสุดท้ายแห่งราชวงศ์เซี่ย (夏朝) ในประเทศจีน ถือกันมาแต่เดิมว่า เป็นทรราชที่กดขี่ประชาราษฎร์ นำความพินาศมาสู่ราชวงศ์https://th.m.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B9%80%E0%B8%88%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B9%80%E0%B8%88%E0%B8%B5%E0%B9%8B%E0%B8%A2

ราชวงศ์โจว

1046 BCE

ราชวงศ์โจว หรือ ราชวงศ์จิว (ภาษาอังกฤษ:Zhou Dynasty, ภาษาจีนกลาง:周朝, พินอิน: Zhōu Cháo) ราชวงศ์ที่ 3 ในประวัติศาสตร์จีน เริ่มประมาณ 1046 ปีก่อนคริสต์ศักราช-256 ปีก่อนคริสต์ศักราช นับเป็นราชวงศ์ที่ยาวนานที่สุด ด้วยเวลาที่ยาวนานกว่า 867 ปี มีเรื่องราวต่าง ๆ เกิดขึ้นมากมาย เช่นการสู้รบระหว่างแว่นแคว้น การกำเนิดของปรัชญาเมธีหลายท่าน เช่น ขงจื๊อ เล่าจื๊อ ซุนวู เป็นต้น ในยุคชุนชิว

ยุทธการมู่เหย่

1046 BCE

ประมาณ 1046 ปีก่อนคริสต์ศักราช

ตำบลมู่เหย่ ทางตะวันตกเฉียงใต้ของเมืองอินซฺวี มณฑลเหอหนานกลาง
ราชวงศ์โจวชนะอย่างเด็ดขาด
พระเจ้าซางโจ้วปลงพระชนม์พระองค์เอง
ราชวงศ์ซางล่มสลายhttps://th.m.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%A2%E0%B8%B8%E0%B8%97%E0%B8%98%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%A1%E0%B8%B9%E0%B9%88%E0%B9%80%E0%B8%AB%E0%B8%A2%E0%B9%88

พระเจ้าโจวอู่

1043 BCE

พระเจ้าโจวอู่ (หรือพระเจ้าจิวบู๊อ๋อง ในสำเนียงฮกเกี้ยน, จีน: 周武王; พินอิน: Zhōu Wǔ Wáng; ? - ป. 1043 ปีก่อนคริสตกาล) เป็นกษัตริย์องค์แรกของราชวงศ์โจวของจีนโบราณ ระยะเวลาของรัชสมัยของพระองค์ไม่แน่นอนแต่ส่วนใหญ่เชื่อกันว่าเริ่มต้นประมาณ 1046 ปีก่อนคริสตกาล และสิ้นสุดในอีกสามปีต่อมาใน 1043 ปีก่อนคริสตกาล

พระเจ้าโจวโยว

781 BCE

พระเจ้าโจวโยว เป็นกษัตริย์องค์ที่ 12 แห่งราชวงศ์โจว และองค์สุดท้ายของราชวงศ์โจวตะวันตก พระองค์ครองราชย์ใน 781 ถึง 771 ปีก่อน ค.ศ.

พระเจ้าโจวผิง

770 BCE

พระเจ้าโจวผิง (จีน: 周平王; พินอิน: zhōu píngwáng) พระนามเดิม จี้ อี้จิ้ว[2] เป็นกษัตริย์องค์ที่ 13 แห่งราชวงศ์โจว และปฐมกษัตริย์แห่งราชวงศ์โจวตะวันออก[3] เป็นพระราชโอรสในพระเจ้าโจวโยว และ พระมเหสีเฉิน (申后)

พระเจ้าโจวหนั่น

314 BCE

พระเจ้าโจวหนั่น (จีน: 周赧王; พินอิน: Zhōu Nǎn Wáng, สิ้นพระชนม์ 256 ปีก่อนคริสตกาล, ครองราชย์ 314 – 256 ปีก่อนคริสตกาล) เป็นกษัตริย์องค์ที่ 37 และองค์สุดท้ายของราชวงศ์โจวของจีน เป็นโอรสของ พระเจ้าโจวเชิ่นจิ้ง และพระนัดดาของ พระเจ้าโจวเสี่ยน พระองค์เป็นกษัตริย์มาห้าสิบแปดปี ยาวนานที่สุดในราชวงศ์โจวและจีนยุคก่อนจักรวรรดิทั้งหมด (ในแง่ของระยะเวลาในรัชสมัยตามด้วย พระเจ้าโจวมู่) ในรัชสมัยของพระเจ้าโจวหนั่น กษัตริย์ของราชวงศ์โจวสูญเสียพระราชอำนาจทางการเมืองและการทหารเกือบทั้งหมด

เซียว เหอ

257 BCE

เซียว เหอ (จีน: 蕭何, 257 - 193 ปีก่อนคริสตกาล) เป็นขุนนางจีนในสมัยราชวงศ์ฮั่นตะวันตกตอนต้น เขารับใช้ หลิว ปัง (จักรพรรดิฮั่นเกาจู่) ผู้ก่อตั้งราชวงศ์ฮั่น ในระหว่างการจลาจลต่อต้าน ราชวงศ์ฉิน และต่อสู้เคียงข้างหลิวใน สงครามฉู่-ฮั่น กับคู่แข่งของหลิว เซี่ยง อวี่ ภายหลังการก่อตั้งราชวงศ์ฮั่น เซียว เหอ กลายเป็น อัครมหาเสนาบดี และดำรงตำแหน่งไปจนเขาถึงแก่กรรม สำหรับผลงานของเขา เขายังเป็นที่รู้จักในฐานะหนึ่งใน วีรบุรุษทั้งสามแห่งราชวงศ์ฮั่นตอนต้น (漢初三傑) ร่วมกับ หาน ซิ่น และ เตียวเหลียง

ฮั่นเกาจู่

256 BCE

ฮั่นเกาจู่ ตามภาษาจีนมาตรฐาน หรือ ฮั่นโกโจ ตามภาษาจีนฮกเกี้ยน (จีนตัวย่อ: 汉高祖; จีนตัวเต็ม: 漢高祖; พินอิน: Hàn Gāozǔ; 256 ปีก่อนคริสตกาล – 1 มิถุนายน 195 ปีก่อนคริสตกาล) พระนามเดิม หลิว ปัง (จีนตัวย่อ: 刘邦; จีนตัวเต็ม: 劉邦; พินอิน: Liú Bāng) เป็นจักรพรรดิพระองค์แรกแห่งราชวงศ์ฮั่นของจักรวรรดิจีน และเป็นผู้ก่อตั้งราชวงศ์ดังกล่าว เสวยราชย์ช่วง 202–195 ปีก่อนคริสตกาล นับเป็นหนึ่งในปฐมกษัตริย์จีนไม่กี่พระองค์ที่มาจากครอบครัวรากหญ้า

ฉินเอ้อร์ชื่อ

230 BCE

ฉินเอ้อร์ชื่อ (จีน: 秦二世; 230–207 ปีก่อนคริสตกาล) เป็นจักรพรรดิแห่งจักรวรรดิจีน โดยเป็นจักรพรรดิพระองค์ที่สองของราชวงศ์ฉิน เสวยราชย์ช่วง 210–207 ปีก่อนคริสตกาล พระองค์เป็นพระโอรสของฉินฉื่อหฺวังตี้ จักรพรรดิพระองค์แรกของราชวงศ์ฉิน พระองค์มีพระนามเดิมว่า หูไห่ (胡亥) ทรงขึ้นครองราชย์จากการสนับสนุนของเสนาบดีหลี่ ซือ
https://th.m.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%89%E0%B8%B4%E0%B8%99%E0%B9%80%E0%B8%AD%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%A3%E0%B9%8C%E0%B8%8A%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD

ราชวงศ์ฉิน

221 BCE

ราชวงศ์ฉิน (จีน: 秦朝; พินอิน: Qíncháo; เวด-ไจลส์: Chʻin²-chʻao²) เป็นราชวงศ์แรกของจักรวรรดิจีน[2] ปกครองแผ่นดินในช่วง 221 – 206 ก่อน ค.ศ. ชื่อมาจากรัฐฉิน (ปัจจุบันคือมณฑลกานซู่และมณฑลฉ่านซีของจีน) ราชวงศ์ฉินก่อตั้งโดยจักรพรรดิฉินฉื่อ จักรพรรดิพระองค์แรกของราชวงศ์

จักรพรรดิฮั่นกวังอู่

5 BCE

จักรพรรดิฮั่นกวังอู่ ตามสำเนียงกลาง หรือ ฮั่นกองบู๊ ตามสำเนียงฮกเกี้ยน (จีน: 汉光武帝; พินอิน: Hàn Guāngwǔ Dì; 15 มกราคม ปีที่ 5 ก่อนคริสตกาล – 29 มีนาคม 57) พระนามเดิมว่า หลิว ซิ่ว (劉秀) ปฐมจักรพรรดิในราชวงศ์ฮั่นตะวันออก

หรูจึอิง

6

หรูจึอิง (จีน: 孺子嬰; พินอิน: Rúzi Yīng; ค.ศ. 5 – ค.ศ. 25) แปลว่า ราชกุมารอิง (Infant Ying) เป็นพระเจ้าแผ่นดินจีนองค์สุดท้ายในราชวงศ์ฮั่นตะวันตก อยู่ในสมบัติตั้งแต่ ค.ศ. 6 ถึง ค.ศ. 9

ราชวงศ์ฮั่น

9

ราชวงศ์ฮั่น (ภาษาจีน: 漢朝 (202 ปีก่อนคริสตกาล–ค.ศ. 9, ค.ศ. 25–220)) เป็นราชวงศ์จีนที่ปกครองต่อจากราชวงศ์ฉิน

โจโฉ

155

โจโฉ ในภาษาฮกเกี้ยน หรือ เฉา เชา ในภาษาจีนกลาง (จีน: 曹操, ป. ค.ศ. 155 – – 15 มีนาคม ค.ศ. 220)[1] ชื่อรอง เมิ่งเต๋อ (จีน: 孟德; พินอิน: Mèng dé) เป็นรัฐบุรุษ ขุนศึก และกวีชาวจีน เป็นอัครมหาเสนาบดีแห่งราชวงศ์ฮั่นตะวันออก ซึ่งได้เถลิงอำนาจในช่วงปลายราชวงศ์ฮั่น ในฐานะที่เป็นบุคคลสำคัญคนหนึ่งในยุคสามก๊ก โจโฉได้วางรากฐานซึ่งได้ทำให้เกิดรัฐวุยก๊กขึ้นในเวลาต่อมา และได้รับการยกย่องภายหลังมรณกรรมในฐานะเป็น "จักรพรรดิอู่แห่งวุยก๊ก" แม้ว่าเขาจะไม่เคยประกาศตนเองอย่างเป็นทางการว่าเป็นจักรพรรดิจีน

พระเจ้าเหี้ยนเต้

181

พระเจ้าเหี้ยนเต้ (2 เมษายน ค.ศ. 181 - 21 เมษายน ค.ศ. 234) หรือ จักรพรรดิฮั่นเซี่ยนตี้ (จีน: 漢獻帝; พินอิน: Hàn Xiàn Dì) พระนามส่วนพระองค์ เล่าเหียบ[a] หรือภาษาจีนกลางเรียกว่า หลิว เสีย (จีน: 劉協; พินอิน: Liú Xié) พระนามรอง ปั๋วเหอ (จีน: 伯和; พินอิน: Bóhé) เป็นจักรพรรดิลำดับที่ 14 และลำดับสุดท้ายของราชวงศ์ฮั่นตะวันออกในประวัติศาสตร์จีน ครองราชย์ตั้งแต่วันที่ 28 กันยายน ค.ศ. 189 จนถึง 11 ธันวาคม ค.ศ. 220

ตั๋งโต๊ะ

189

ตั๋งโต๊ะ (เสียชีวิต 22 พฤษภาคม ค.ศ. 192)[1] มีชื่อในสำเนียงจีนกลางว่า ต่ง จั๋ว (จีน: 董卓; พินอิน: Dǒng Zhuó) ชื่อรองว่า จ้งอิ่ง (仲穎) เป็นข้าราชการชาวจีนสมัยปลายราชวงศ์ฮั่นตะวันออก ซึ่งยึดอำนาจในพระนครลกเอี๋ยง (洛阳 ลั่วหยาง) ใน ค.ศ. 189 ขณะที่เกิดจลาจลหลังการสิ้นพระชนม์ของพระเจ้าเลนเต้ (漢靈帝 ฮั่นหลิงตี้) และการปะทะกันระหว่างกลุ่มขันทีที่นำโดยเตียวเหยียง (張讓 จาง ร่าง) กับกลุ่มข้าราชการที่นำโดยขุนพลโฮจิ๋น (何進 เหอ จิ้น) ภายหลังได้อำนาจแล้ว ตั๋งโต๊ะถอดหองจูเปียน (劉辯 หลิว เปี้ยน)

พระเจ้าโจผี

220

พระเจ้าโจผี หรือ เฉาพี (จีน: 曹丕; พินอิน: Cáo Pi) พระนามรอง จื่อหวน เป็นพระโอรสองค์รองในพระเจ้าโจโฉ ได้สืบต่อตำแหน่ง วุยอ๋อง และอำนาจต่อหลังจากโจโฉสิ้นพระชนม์ไปแล้ว ภายหลังจึงได้ล้มล้างราชวงศ์ฮั่นตะวันออก ปราบดาภิเษกเป็นปฐมจักรพรรดิของราชวงศ์เว่ย (วุยก๊ก) ทรงพระนามว่า สมเด็จพระจักรพรรดิเว่ยเหวินตี้ (จีน: 曹魏文帝; พินอิน: Cáo Wèi Wéndì - จักรพรรดิแห่งเว่ย) ในปีค.ศ. 220

ฉินสื่อหฺวังตี้

280

ฉินสื่อหฺวังตี้ ตามสำเนียงมาตรฐาน หรือ จิ๋นซีฮ่องเต้ ตามสำเนียงอื่น (จีน: 秦始皇帝; พินอิน: Qín Shǐ Huángdì; 280–210 ปีก่อนคริสตกาล)[4] เป็นจักรพรรดิพระองค์แรกแห่งจักรวรรดิจีน[5][5] ทรงก่อตั้งราชวงศ์ฉิน และไม่ทรงใช้ตำแหน่ง หวัง (王) เหมือนพระมหากษัตริย์ในราชวงศ์ชางและราชวงศ์โจวก่อนหน้านี้ แต่ทรงใช้ตำแหน่ง หฺวังตี้ (皇帝) อันเป็นตำแหน่งที่พระมหากษัตริย์จีนทรงใช้สืบ ๆ กันมาอีกสองพันปี