-
Η Α’ Εθνοσυνέλευση
Μετά την άλωση της Τριπολιτσάς η επανάσταση επικρατεί. Ο Δημήτριος Υψηλάντης συγκαλεί Εθνοσυνέλευση, που συνέρχεται στην Πιάδα, κοντά στην αρχαία Επίδαυρο, στις 20 Δεκεμβρίου 1821, μέσα σε έξαλλο ενθουσιασμό. Από τότε αρχίζει η οργάνωση σε νομικό πρόσωπο, δηλαδή η de facto κατάσταση γίνεται κράτος. -
Η καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη στα Δερβενάκια.
Στις αρχές του Ιουλίου του 1822 ο αγώνας κινδύνεψε σοβαρά, λόγω της καθόδου στην Πελοπόννησο ισχυρής τουρκικής δύναμης, υπό τον Μαχμούτ Πασά, γνωστότερο ως Δράμαλη, που στόχευε να καταλάβει την Τριπολιτσά και να καταπνίξει την επανάσταση. Οι Έλληνες είχαν πανικοβληθεί. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης όμως, μέσα σε ελάχιστο χρόνο έλαβε δραστικά μέτρα, και κατόρθωσε να περιορίσει τα εχθρικά στρατεύματα στην Αργολίδα, ματαιώνοντας την πορεία τους προς την Τριπολιτσά. -
H Βρετανική κυβέρνηση αναγνωρίζει τους Έλληνες ως εμπολέμους.
Το Μάρτιο του 1823 η Βρετανική κυβέρνηση αναγνωρίζει τους Έλληνες ως εμπολέμους. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε μία de facto αναγνώριση της ελληνικής επανάστασης. -
Η Καταστροφή των Ψαρών.
Τα Ψαρά αποτελούσαν την τρίτη ισχυρότερη ναυτική δύναμη της Ελλάδας, μετά την Ύδρα και τις Σπέτσες αλλά και τη γενέτειρα σπουδαίων πυρπολητών, που προκαλούσαν σοβαρές ζημιές στον τουρκικό στόλο. Ο οθωμανικός στόλος, υπό τον Χοσρέφ Πασά, αποβιβάστηκε στα Ψαρά στις 20 Ιουνίου 1824. Η άμυνα των ψαριανών δεν ήταν καλά οργανωμένη, και έτσι το νησί κατελήφθη σχετικά εύκολα. Ακολούθησαν φοβερές καταστροφές και σφαγές. Από τους 30.000 κατοίκους, οι 18.000 σκοτώθηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν. -
Σύναψη του δεύτερου αγγλικού δανείου.
Στις 26 Ιανουαρίου 1825, η Ελλάδα (με διαπραγματευτές τους Ιωάννη Ορλάνδο και Ανδρέα Λουριώτη) συνάπτει δέυτερο δάνειο. Η ονομαστική αξία του δανείου ήταν 2.000.000 λίρες, αλλά το παραχωρούμενο ποσό είχε οριστεί στο 55% του ονομαστικού (816.000 λίρες), και από αυτό κρατήθηκαν 284.000 λίρες για προκαταβολή τόκων δύο ετών, χρεολύσια, προμήθεια και άλλες δαπάνες. Τη διαχείριση του δεύτερου δανείου ανέλαβαν οι Άγγλοι τραπεζίτες και τα μέλη του Φιλελληνικού Κομιτάτου. -
Μάχη της Αράχοβας
Τον Νοέμβριο του 1826, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης στην προσπάθειά του να αποσπάσει το στράτευμα του Κιουταχή από την πολιορκία της Ακρόπολης, ξεκινά μια εκστρατεία στη Στερεά Ελλάδα. Στις 17 Νοεμβρίου θα καταλάβει την Αράχοβα, από όπου θα περνούσαν οι Τούρκοι με κατεύθυνση τα Σάλωνα. Οι τελευταίοι αιφνιδιασμένοι από την κίνηση αυτή, δεν μπήκαν στην πόλη και οχυρώθηκαν στην ύπαιθρο. -
Πυρπόληση του εχθρικού στόλου στην Αλεξάνδρεια
Από τον Μάιο του 1827 είχε γίνει γνωστό πως ο Μεχμέτ Αλή ετοίμαζε να στείλει μια μεγάλη δύναμη εναντίον της Ελλάδας. Έτσι τον Ιούνιο του 1827 αποφασίστηκε η αποστολή μιας ελληνικής μοίρας με επικεφαλής τον Cochrane στην Αλεξάνδρεια, από την οποία τότε ο Πασάς έλειπε. Τα ελληνικά πλοία πλησίασαν το λιμάνι με αυστριακή σημαία. Με διαταγή του Κανάρη στάλθηκαν δύο πυρπολικά εναντίον του εχθρικού στόλου, ο άνεμος όμως έφερε προβλήματα στα σχέδια των Ελλήνων. -
Σύμβαση της Αλεξάνδρειας
Στις 9 Αυγούστου υπογράφεται η Σύμβαση της Αλεξάνδρειας ανάμεσα στον Μεχμέτ Αλή της Αιγύπτου και τον αντιναύαρχο Sir Edward Codrington. Σύμφωνα με αυτήν ο πασάς της Αιγύπτου δεσμεύτηκε να απελευθερώσει τους αιχμάλωτους Έλληνες που μεταφέρθηκαν στην Αίγυπτο από την Πελοπόννησο, και να στείλει τον στόλο του προκειμένου να παραλάβει τα αιγυπτιακά στρατεύματα που είχαν μείνει εκεί. -
Μάχη στην Πέτρα Βοιωτίας. Η τελευταία μάχη του Αγώνα
Η τελευταία μάχη της Επανάστασης γίνεται στις 12 Σεπτεμβρίου 1829 στην Πέτρα Βοιωτίας, όπου οχυρώθηκε ο Δημήτριος Υψηλάντης με λίγο περισσότερους από 2 χιλιάδες στρατιώτες και περίμενε τις εχθρικές δυνάμεις. Εντωμεταξύ η Πύλη στα πλαίσια του νέου ρωσοτουρκικού πολέμου, είχε ανακαλέσει το μεγαλύτερο μέρος του στρατεύματός της για να αντιπαραταχθεί στους Ρώσους. -
Ιουλιανή Επανάσταση
Τον Ιούλιο του 1830 ο Κάρολος Ι´ της Γαλλίας υπογράφει μια σειρά διαταγμάτων που διαλύουν την Βουλή και περιορίζουν τις ελευθερίες των πολιτών. Λίγες μέρες αργότερα, στις 27 Ιουλίου, ξεσπά στο Παρίσι επανάσταση του λαού που ανατρέπει τον Κάρολο και φέρνει στο θρόνο τον Λουδοβίκο Φίλιππο. Στην επανάσταση αυτή συμμετείχε και ο συνταγματάρχης Fabvier που είχε έρθει σε ρήξη με τον Καποδίστρια, είχε παραιτηθεί από τα καθήκοντά του και είχε εγκαταλείψει την Ελλάδα.
